whatsApp'i silme kararını, zor da olsa aldım
hayatımı kolaylaştırdığı doğruydu..
Konuşmanın zor geldiği
Kısa ve net olmak istediğiniz o anlarda
bir yandan toplantıdayken iki saniye bile olsa kafanızı dağıtacak
güzel bir emoji ikonuyla
bir renk bir hareket katıyordu.
Ama o renk, masmaviydi artık ve
kulağımda çınlamalar susmak bilmiyordu..
Instagramsız, whats app'sız yeni bi dünya
yarattım,
bu yeni dünyada da iş bitince eve gidiliyordu malum
Ama hazır ısırıklar, kaşınmalar ve çınlamalar son bulmuşken
güzel sakin bir yürüyüş ve sonrasında buz gibi bir şey içmek
aklımı çelmişti ..
En sevdiğim yere doğru yürümeye başladım
Güneş batıyordu , bulut zengini bir manzara eşliğinde
elime telefonu alıp an'ı yakalamalı diye düşündüm
Dev çantamdan ayfonu çıkardım, kamerayı açtım
ufuk çizgisini ayarladım bir de focus olarak güneşi seçtim
ekran dolayısıyla hafif karardışık diye ilk kare için startı verdim
sonra ikinci için farklı bir açı kullandım
üçüncü de focusu değiştirdim
derken başım dönmeye başladı !!
yavaş yavaş gözlerim kararıyordu
Meydanın ortasında öylece yere oturdum
Dua ederken aklıma yine telefon geldi
Çektiğim fotoğrafları açtım ve onlara baktıkça
gözlerimin kararmasının arttığını fark ettim.
O kadar karanlık olmuştu ki korkuya kapı açtı !
başladım silmeye çektiğim son fotoğrafları
Sildikçe gözlerim aydınlandı
Nefesim rahatladı ve dünya durdu
Kalktım ayağa
gökyüzüne baktım ve ağlamaya başladım
bir çok şeysiz ok, ama fotoğrafsız bir hayatı
hayal edemezken hiç de hak etmemiştim!!!
Sorgulama ve kabul et derken hıçkırarak ağlamalarım
kahkahaya döndü
evet sinirler bozulmakla kalmayıp lime lime olmuştu
Güvenilir sakin bir yer bulmalıydım
Artık fotoğrafları makinelerle değil sadece gözlerimle çekecektim
"Düşüncesi bile kahrediyordu"
O ses, o dokunuş, o ayarlama, o heyecan
derken neyi kaybettiğimi daha da iyi anladım
Bir şeyler içmek için hareketlendim
Karşımda duruyordu, bana bakıyordu
Hadi canım, ne alaka derken el salladı
Yıllar olmuştu kendisini görmeyeli sanki
Geçen hafta güzel bir yemekte beraberdik aslında
O mavi delik içine dalmışken ben, zaman da afallamıştı
Koşup sarılmak istedim
'Beni kurtar bak başıma neler geldi 'diyecektim.
Yaklaştıkça beynim birer birer sildi bu eylemleri
ve ağzımdan çıkan ilk zavallı kelime doğuverdi
"N'aber?"
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder